Ola xente!

Como xa sabedes algúns alg-a levamos varios dias asentados en Nova Iorque, con motivo do documental que o Isaac e o Roi están levando a cabo, e porque un servidor se atopae vivindo cerca de aquí.

Ceando nun bar ao lado do hostal.

O documental tamén o coñecedes xa. Chámase Balor e podedes consultar máis información aquí, que consiste basicamente nun documental aberto (open-source) sobre xente galega relacionada coa cultura que se atopa fóra da súa terra.

Grabando entre as pontes de Brooklin e Manhattan.

O Roi e o Isaac levan aquí dende o martes día 20, e eu dende o sábado 17, quedándome aloxado na casa de Paola vhplab (un saúdo e mil gracias!) ata que chegaran. Agora atopámonos no Hostal Chelsea, que non é o Hotel Chelsea donde a palmara o Sid Vicius, senón unha especie de albergue donde nos atopamos convivindo cun personaxe diferente cada día, xa que a habita e para catro e nós somos tres, e cada día nos atopamos cunha nova persoa durmindo na cama que hai libre.

Na habita do hotel.

Aínda que pareza estrano, resulta difícil conectarse a internet. Hai wifis por todos lados, pero como non, hai que pagar para ter acceso a elas, e son moi poucas as cafeterías que che dan acceso libre (polo que levamos visto ata agora). Mesmamente no albergue no que estamos hai que pagar 10 céntimos ao minuto.
Soemos conectarnos nunha biblioteca pública (700k de subida!) que hai en Manhattan en fronte do MOMA, donde hoxe Roi atopou uns documentos con información sobre o seu bisavó, que viaxara emigrado aos EE.UU., acerca do barco no que viaxara e donde estivo vivindo. O Roi está moi emocionado.

Onte á noite fomos a un local chamado Highline Ballroom, xa que actuaban os Black Dice. Levaban de teloneros a outros dous grupos chamados Awesome Color e Wizzardzz. Awesome Color facían unha especie de rock-pop, mixtura de Sonic Youth e Yo la tengo. Estiveron bastante ben.

Logo viñeron os Wizzardzz, donde tocaba un tal Brian Gibson, baixista dos Lighting Bolt’s. Wizzardzz, fixeron unha actuación moi potente e moi boa, herdeira do son da no-wave, cun baixo dunhas sonoridades moi densas e obsesivas e unha guitarra de efectos agudos, estridentes e rotos cheos de frecuencias que envolvían aos espectadores nun telón de fondo. A batería tiña dúas caixas electrónicas de donde saían unhas sonoridades moi extranas. Como resultado o son variaba dende ritmos freneticos a ambientes sonoros, pasando por momentos de repetición e obsesión. Ás veces o guitarrista soltaba algúns berros que se fundian co son da súa guitarra. Moi bos. Fixéronos volver a unha época que nos gustaría ter vivido nunha sala donde xa non quedaba ningún resto de calqueira tipo de vicio, suciedade e ambente enfermizo, a dos oitenta da Lydia Lunch, Arto Lindsay, James Chance e Glenn Branca.

Wizzardzz

Wizzardzz

Finalmente chegou o momento dos Black Dice, un concerto impresionante, de retroalimentacións analóxicas. Tres músicos, dous aos lados con sendas maletas cargadas de cableados, samplers e efectos, e o do medio cunha guitarra e tamén con similar maleta. Os dous dos lados manipulaban cunha man unha especie de timbales cuxo sonido era manipulado en tempo real pola outra man ao manipular os diferentes cacharros que tiñan na súa maleta. De fondo unhas proxeccións de video de efectos ácidos e cores fosforitas. Como resultado un concerto moi orixinal que mixturaba ritmos bailables e masa ruidista, que sorprendentemente fixo bailar aos asistentes, que por certo eran de maioría adolescente.
En fin, ahí vos deixamos uns videos que poidamos gravar coas nosas cámaras de video para que vos faigades unha idea do que pasou esa noite.

Black Dice

Black Dice

Anécdotas:

A anécdota dos militares que querían mexar en honra á patria americana.
Un día, antes de que chegaran o Roi e máis o Isaac, estaba con Eren e máis Bora nun restaurante dos que dan de comer hamburguesas, na cola de espera dos servizos, cando chegaron dous militares americanos borrachos perdidos.
Puxéronse no medio da cola, e berrando dixeron que acababan de chegar de Irak de matar a moita xente no nome de tódolos americanos que estabamos alí presentes, e que polo tanto querían ir a mexar os primeiros, e que lles deberiamos deixar pasar en recoñecemento ao seu mérito.
Ningún dos presentes se sentíu aludido (de feito, dudo moito que houbera maioría de norteamericanos nativos nese restaurante-bar-sitiodecollerepirar) e os invitaron a saír do local.
Os militares fóronse regañando os dentes.

Supoño que o desprecio dos seus "compatriotas", non dándolles o privilexio de poder mexar primeiro, os fundiría nunha profunda crise e polo tanto aínda seguiran bebendo.

A anécdota do home dos servizos.
Estabamos o Isaac, o Roi e máis eu na sala Wizzardzz, donde actuaban os Black Dice, entón ao Isaac decidiu que quería ir ao servizo, e alá foi.
Como xa sabedes, na América dos Estados Unidos e especialmente en Nova Iorque, hai moita cultura das propinas. Parece ser que por exemplo os camareiros non teñen soldo, ou é moi moi baixo, e tan só viven do que a xente "xenerosamente" lles dan. De feito, cando che traen a conta, na letra pequena che aconsellan que lles deixes un 15% do total como propina para os camareiros. E incluso hai xente que dice que sempre se debe deixar o dobre do porcentaxe do iva, sempre e cando che fagan algún servizo (non sería necesario deixar propina por exemplo nun destes restaurantes de autoservizo). Esto faiche entrar nunha especie de paranoia, donde nunca sabes si tes que deixar propina e a quen lla debes dar, ou si fas ben deixandoa.
Cando Isaac volveu do servizo, viña sorprendido, e contounos que cando foi a limpar as mans despois de vir do retrete, un home moi servicial lle abriu o grifo e lle ofreceu xabón. O local non era de luxo nin moito menos, senón un local de concertos corriente (con moi boa acústica, por certo). Entón o Isaac non sabía si lle tiña que deixar propina ou non, así que o Roi tamén foi aló. Ningún dos dous viu que naide lle deixase propina, pero o home estivo alí toda a noite. Tamén dudamos moito de que estivese contratado.

Un saúdo e seguiremos poñendo máis crónicas.