Xulio Lago e Roberto Braña recuperan un recurso da comunicación lúdico da nosa infancia: dous iogures unidos por un fío. Neste caso, magnifican a súa escala, os dous vasos teñen un diámetro de 2,2 m e un longo de 3,2 m unidos por un cable de corda variable dependendo do espazo dispoñible.
Os iogures convértense nun obxecto físico que representa do mellor xeito posible a idea de Vasos comunicantes. Un proxecto interactivo que permite á expresión musical e oral por parte do público.
Xulio Lago e Roberto Braña son os autores da famosa cadeira xigante do monte A Torre, en Meira.
Graffiti Research Lab Germany é un colectivo de artistas dixitais dedicado a equipar aos escritores de grafiti, a artistas urbans e activistas coas tecnoloxías de código aberto para a comunicación urbana.
GRL Alemaña desenvolve un novo hardware / software de solucións para a comunidade GRL producindo intervencións urbanas apoiando diversas causas políticas e sociais dentro de Berlín e o resto de Alemaña.
blitzTag é un sucesor para o software orixinal de proxección de bombardeos de tags en grandes superficies, , L.A.S.E.R. Tag, desenvolvido por Theo Watson e Zach Lieberman.. blitzTag é unha instalación interactiva na que o público escribe por medio dun láser nas paredes a unha escala ata agora inimaxinable.
LED Throwies, desenvolvido por primeira vez por Graffiti Research Lab (Nova York) en Eyebeam , consta dun LED, unha pila de moedas, e un imán. Fácil de montar, lanzando os Leds sobre estruturas metálicas para convertelos en lenzos.
LED Throwies - Kottbusser Tor from Jesse Scott on Vimeo.
Na presente edición de Vigo Transforma 2011, dentro da sección artística do festival chamada Vasos comunicantes, varios artistas galegos vinculados á arte urbana, graFfiti e mural van intervir dous contenedores situados na Praza da Estrela.
Esta intervención mural está ligada ao traballo audiovisual realizado por Pablo Outón titulado Muro público. Unha curtametraxe experimental, a modo de time-lapse documental que propón unha reflexión en torno ao concepto de propiedade da Arte pública a través do apropiacionismo creativo no contorno urban. Un colectivo de artistas integra pictóricamente a publicidade que ateiga as rúas nas súas sucesivas obras murais dando voz narradora á cidadanía que transita o espazo entrópico do encadre visual.
MURO PÚBLICO Trailer from Lentus Audiovisuales on Vimeo.
Artistas que participarán no proxecto de Muro público:
Berto Gracia, Branda, Minia Regos, Antía Sánchez, Tayone, Nando Vázquez, Manuel Silva, Pablo Outón e Ana Santiso
No interior dun dos dous colectores situados na Praza da Estrela haberá unha exposición baixo o título Muro público, na que se proxecta o curto documental co mesmo nome, así como expoñense distintas fotografías dos murais acabados na intervención e obra dos artistas participantes. No outro contenedor haberá outra exposición que leva por título II Totum Revolotum, organizada por Alg-a e a asociación Amálgama, con obra gráfica de pequeno formato de artistas galegos.
Artistas participantes na exposición:
Kardos Bueu, Santi Zubizarreta, Peri, Doa Ocampo, Lucía García, David MrTheFreak, Elara Elvira, Beatriz Lobo, Berto Fojo, Haz, Natalia Umpierrez Ines Casarejos, M8K8/Miriam Cartagena, BettyBlue, Javier Perez De Lis, Andrés Magán, Tamara de la Fuente, Gloria Alonso e Tayone
O proxecto consiste na instalación dunha macro-proxección dun videoxogo sobre a fachada do Hotel Bahía.
TransBahía Pacman, o equipo que presenta este proxecto, quere dar vida a este emblemático edificio da cidade olívica proxectando sobre a súa fachada un clásico dos videoxogos como é o Comecocos. Ao que xa de seu, considérano arte postmoderno.
A nosa intención é facer unha proxección tendo sempre en conta a superficie sobre a que proxectamos. TransBahía Pacman modificarán un xogo xa creado, adaptándoo á forma de fiestras e paredes do edificio. O público converterase en parte activa da proposta manipulando por medio de joysticks a nova versión do famoso vídeo xogo.
http://www.vigotransforma.com/2011/fotos/come4001149615391.jpg
Por segundo ano repite en Vigo Transforma o artista británico Giles Walker.
Giles estivo traballando con robots nos últimos 20 anos construíndo esculturas cinéticas e robots con materiais atopados en diferentes depósitos de chatarra de toda Europa.
Peep show by Giles Walker from alg-a on Vimeo.
Logo da súa xira por Alemaña, Italia ou México, o Macrófono de Chiu Longina (antropólogo e artista sonoro) chega a VIGOTR4NSFORMA para propor un debate público sobre o esquecemento histórico da orella. Esa hexemonía da vista sobre o oído é evidenciada nunha acción pública na que un micrófono xigante pasea pola cidade, transmitindo pola radio algúns dos sons propios da cidade, aqueles que definen o seu carácter acústico.
Transmitirá tamén os sons do festival gravados co maior micrófono construido na historia recente. Escoita! ou a túa voz volverache tolo (dicía o proverbio chinés).
Un longo anaco de corda representa tridimensionalmente unha serie de ondas flotando no espazo, á vez que estas producen son pola propia física do seu movemento: a corda que crea o volume, crea simultaneamente o son ao cortar o aire, conformando un único elemento.
Segundo comportémonos fronte a peza, segundo a cantidade de observadores e os seus movementos, pasará dunha liña estable sen son a formas caóticas e sons irregulares (canto máis movemento haxa ao redor da instalación) a través de diferentes estadios de ondas sinusoidales e sons armónicos.
Este tipo de influencias acción-reacción aplicadas ao son e ao espazo, son a base desta instalación.
Waves from Daniel Palacios on Vimeo.
Synthoscope é unha performance audiovisual na que se explora a relación entre as frecuencias de audio e a representación visual das mesmas.
A parte de audio é xerada a tempo real por medio de sintetizadores caseiros en combinación con outro tipo de tecnoloxía dos 70.
Un destes xeradores de audio é un "imán da bobina" que transforma as ondas electromagnéticas invisibles. É interesante ver como ata sen unha computadora na configuración, case todo o que teñen pilas ou vai conectado á enerxía xera un campo electromagnético importante ao seu ao redor.
A nova versión de Synthoscope manipula un par de láser hackeados, un paso que evita a necesidade de utilizar un "pesado" osciloscopio cámara proxectores ... ..
http://www.servandobarreiro.es
http://www.minitronics.net
Como é un espectáculo de poesía, o título non é outra cousa máis ca una metáfora. Quen saiba ver detrás a letra do grupo punk Eskorbuto, esa que reza “mucha policía poca diversión/un error, un error!”, pode xa facerse unha idea clara da actitude coa que nacen os recitais de Lucía Aldao e María Lado.
Moita poesía, pouca diversión pretende chamar a atención daqueles que miran a poesía de reollo. Para iso sérvense de tal provocación, que só encerra unha verdade: para elas a lectura de poesía non pode ser algo que adormeza o espectador. Partindo deste presuposto Aldao e Lado presentan un recital de poesía ameno, dotado de ritmo e comunicación aberta co espectador, no que este adquire ademais un papel activo. Durante o recital hai música en directo, xogos, historias que rodean os poemas, momentos de reflexión... pero sobre
hai comunicación poética pura e verdadeira.
Con este e outro espectáculo anterior, Aldao e Lado levan xa cinco anos circulando por teatros, salas, festivais de poesía, museos, casas da cultura, institutos, bares e outros moitos sitios insospeitados dentro e fóra das fronteiras galegas. O seu recital adaptase a cada circunstancia e a cada público porque a súa esencia é o directo, a inmediatez.
Os textos que compoñen o recital son poemas propios, creados polas dúas poetas, algúns inéditos e outros recollidos en libros ou revistas. A música, parte substancial do espectáculo, pona a guitarra e a impresionante voz de Lucía.
Series de intervencións sonoras espontáneas no espazo público de Vigo.
VIDEO> http://www.alg-a.org/ignicions
A película é froito de cinco anos de traballo, boa parte deles dedicados a investigar a vida e a obra de Lois Pereiro (Monforte, 1958-A Coruña, 1996). O relato, que devén un retrato xeracional urxente e impresionista, como visto dende un tren, está construído a partir de trinta testemuños, dende escritores a amigos do poeta sen ningunha relación coa literatura.
Tanto Alexandre Cancelo como Iago Martínez estarán presentes na proxección e farase un coloquio-charla sobre o documental e a figura do poeta Lois Pereiro.
Iago Martínez (Vigo, 1979) é xornalista. Traballa como xefe de Cultura en Xornal de Galicia, onde tamén coordina o suplemento dominical Contexto, e escribe regularmente en Rockdelux e ProTexta, a revista de libros de Tempos Novos, da que foi coordinador e editor durante varios anos. Comezou os estudos de Filosofía na Universitat de Barcelona e licenciouse en Ciencias da Comunicación na de Santiago. Até agora pasou polas redaccións de O Miñor, Atlántico Diario, 20 Minutos e Tempos Novos e colaborou en Mondosonoro e a edición galega de El País. Como investigador ten publicado traballos sobre a obra xornalística de Carlos Casares, da que é compilador, e o tratamento da violencia de xénero nos medios de comunicación.
Lois Pereiro. Vida e obra (Xerais, 2011), unha biografía do poeta, é o seu primeiro libro.
Alexandre Cancelo (Vigo, 1978) estudou guión e dirección na AICB de Barcelona, especializándose en documental e formatos televisivos no Taller del Guionista. A partir de aí céntrase case exclusivamente nos seus estudos de guión, sendo o documental a base da súa formación en seminarios con profesionais do talle de Lech Kowalski. Acude tamén a un curso centrado nas diferentes facetas da produción e dirección de documentais a cargo de Isaki Lacuesta no Observatori de Barcelona. Máis recentemente realiza no CGAI o curso La Ficción Documental co actual director do BAFICI, Sergio Wolf. Nos últimos anos combina a súa labor como xefe de prensa de diferentes festivais, primeiro do Festival AMAL e actualmente do Festival Sinsal, con traballos no audiovisual. Na actualidade traballa como guionista para Zinqin Audiovisual en diferentes proxectos que se irán concretando nos próximos tempos.
Oscar manexa un taxi 12 horas diarias para gañarse a vida. Constantemente é atravesado polo bombardeo publicitario das rúas de Bos Aires. No baúl do Peugeot 504 leva botellas con engrudo, pintura e recortes de afiches. Cando a banderita do taxi está libre, detén o auto, consegue prestada unha escaleira e intervén o afiche publicitario elixido utilizando técnicas de collage e pintura. A película vira ao redor dun emerxente artístico que nace da crítica situación socioeconómica da Arxentina. Oscar é un home que loita por defender a súa liberdade, que resiste e reacciona dun modo creativo. Un artista para quen a arte debe ser actividade. A situación económica do país empeora ao longo do filme e isto reflíctese na realidade do protagonista, tanto no persoal como no artístico. Mergullado neste caos nacional, a súa obra vólvase aínda máis combativa.
Ficha técnica Oscar (Argentina, 2004). Dirección: Sergio Morkin. Cámara: Federico Serafín, Nicolás Avruj, Sergio Morkin, Sebastián Menacé. Música: Miguel Rausch. Edición: Andrea Yaninno, César Custodio, Sebastián Schindel, Federico Martignoni Tilbe, Nicolás Avruj, Sergio Morkin. Sonido: Carolina Sandoval, Gaspar Scheuer. Producción: Nicolás Avruj, Sergio Morkin. Productora: Morkin-Avruj. Coproductora: El Salto Producciones. Co apoio do Fondo Nacional de las artes e a Fundación Alter-cinè - Agencia Española de Cooperación Internacional. Duración orixinal: 61’. DV-Cam.
Unha curtametraxe experimental, a modo de time-lapse documental que propón unha reflexión en torno ao concepto de propiedade da Arte pública a través do apropiacionismo creativo no contorno urbán. Un colectivo de artistas integra pictóricamente a publicidade que ateiga as rúas nas súas sucesivas obras murais dando voz narradora á cidadanía que transita o espazo entrópico do encadre visual.